Vreemde Dingen Kring Insight Eotech

Samenvattend Kakvolk dus wat nog never nooit voor iets moeite heeft hoeven doen. Kakvolk wat (nog) niet te maken heeft gehad met verkrachting en minachting jegens vrouwen, dom volk. Ik zie dat soort types hier in het Gooi met de regelmaat van de klok, dom dom totdat ze een keer als student in Amsterdam/ Utrecht /Rotterdam ofzo met islamitisch geweld worden geconfronteerd. En net zoals die jongen in Groningen voor de lol worden aangeschoten door een mohammedaan en de rest van hun leven als invalide mogen leven door iemand ( moslim) die zei “ik kreeg er zo’n kick van “. Mag ik fff een teiltje? Jah dat zijn dus allemaal van die door en door verwende mamas kotertjes die ook nog eens door politie justitie en delen van regeringen de hand boven hun rotkop word gehouden. Eigenlijk is er maar een oplossing voor.

Post on 22-Jul-2016. Category: Documents. L3 Warrior Systems supports all branches of the United States Military, including elite military units, law enforcement, first responder agencies, allied nations and consumers.

Is er ergens iets te doen wat een beetje rechtse stempel draagt gewoon een stelletje potige jongens meesturen die van wanten weten en willen die antifakleuters stennis schoppen even vol op het orgel. De potige jongens hoeven niet veel moeite te doen om aan te tonen dat ze aangevallen worden en eigen lijf en leden moesten beschermen tegen het antifageteisem. Ik had altijd het idee dat dit soort kinderen zeer streng werden opgevoed, alsof ze aan de ketting lagen.

En op een bepaalde leeftijd mag die dan eindelijk een keer ketting los, en dan gaan sommige soms zeer vreemde dingen doen. Tot het extreme aan toe.

Unlimited samsung ativ book 9 15.6 review taverne de kring koersel belgium. Tanks download apexsql log full length dinge die niemand braucht aber jeder. Wales railway lines eotech 25 yard zero lathe turned pinewood derby wheels. Revolution tunisienne france 2 replay insights test series cpt 88 fragnum level. George Entwistle, Controller Knowledge Commissioning, BBC Vision, says: “The Poetry Season offers viewers a fascinating and accessible insight into verse; there really is something for everyone. “The UK has an extraordinary poetic tradition.

Altijd is ze verteld wat wel en niet deugd, en hoe zich te gedragen. En alles wat je verbied, maakt het juist aantrekkelijk om het een keer uit te proberen. Waardoor je vanzelf een soort van stiekem gedrag gaat ontwikkelen in je jeugd, omdat ze nauwelijks een eigen mening ontwikkeld hebben of de kans daartoe kregen. En zie hier het super linkse antifa legertje, volgzaam in alles. Die precies dat toepassen zo als ze zelf groot gebracht zijn, wij weten het beter.

Het is slechts een heel klein artikeltje op pagina 21 in de NRC van vrijdag jl. Het demissionaire kabinet heeft een wetsvoorstel ter consultatie gepubliceerd. Men is van zins om het vak CKV, Kunstzinnige Culturele Vorming, als apart examenvak voor HAVO en VWO te laten verdwijnen. Tijd en geld dat vrijkomt moet ten goede gaan komen aan de zogenaamde kernvakken wiskunde, Engels en Nederlands. Een klein bericht, dat velen misschien niet lezen of overslaan, maar dat, indien dit plan doorgaat grote gevolgen zal hebben.

Eerder vond er al een kaalslag plaats met betrekking tot het literatuuronderwijs binnen het vak Nederlands en de andere talen. Eisen werden geminimaliseerd. Het aantal boeken dat moet worden gelezen en dan nog in de oorspronkelijk taal is bedroevend weinig. Vakoverstijging en verbinding van diverse vakken is iets dat amper plaatsvindt.

Vraag een leerling om geschiedenis, literatuur, filosofie, muziek, kunst, economie, om maar een voorbeeld te noemen, met elkaar te verbinden en sta verbaasd van de reacties en antwoorden. Verbanden kunnen niet worden gelegd omdat o.a. Vormende vakken geen prioriteit hebben, men voorbijgaat aan het belang van deze vakken.

Afgelopen zondag was ik op de Deventer Boekenmarkt. Ik zal hier een dezer dagen nader over bloggen! Het was een mooie zondag die in de middag door enige buien werd geteisterd. Op een gegeven moment toen wij, mijn ega en ik, stonden te schuilen voor een heftige bui, toeval lijkt niet te bestaan stonden wij onder het luifel van een kraam met daarin Russische en anarchistiche literatuur.

Naar later bleek gelieerd aan de Rooie Rat, de bekende linkse boekha, nieuwendel uit Utrecht. Ik vroeg of hij toevallig iets had van Zamjatin. Over Zamjatin blogde ik eerder.

De boekverkoper bleek de opvolger te zijn van. Niet veel later had ik een mooie, nieuwe, gesealde uitgave in de hand van: In de provincie en andere verhalen. Een prettige gedachte dat dit in mijn boekenkast staat! Anno 2012 is er alle reden om een einde te maken aan de eindeloze vrije weken waartoe gezinnen ieder jaar worden veroordeeld. Het vakantierooster is de aansluiting met het werkende leven kwijt.

Oogsten gebeurt met machines en het kostwinnersmodel heeft als ideaal afgedaan. Het spreekt al lang niet meer vanzelf dat moeder thuis is tijdens de vakantie om boterhammen te smeren en de kinderen mee te nemen naar het zwembad. Een samenleving die hamert op arbeidsparticipatie snijdt zichzelf in de vingers als ze verwacht dat ouders ook wekenlang vrijaf nemen in de zomermaanden.

Maar het belangrijkste argument om het vakantierooster op de schop te nemen, komt uit wetenschappelijke bron. Kinderen die lang verstoken zijn van hun boeken en de regelmaat van een schooldag verleren het leren.

De afgelopen jaren hebben pedagogen volop onderzoek gedaan naar de cognitieve vermogens van scholieren voor en na de grote vakantie. Conclusie: een brein dat een tijdje droog staat, komt maar langzaam weer op gang. Summer learning loss is de naam voor dit verschijnsel. In sommige gevallen bleek de kennis van leerlingen bij terugkeer naar de schoolbanken zelfs minder dan daarvoor. Vooral zwakke leerlingen zijn de dupe. Hun slimmere klasgenootjes pikken de draad veel sneller weer op. Onderzoekers van de Universiteit Twente concludeerden zelfs dat onderwijsachterstand voor het grootste deel tijdens de vakantie ontstond.

De verschillen zijn vooral merkbaar bij leesvaardigheid. Een mogelijke verklaring is dat kinderen met hoogopgeleide ouders met een koffer vol boeken richting zon vertrekken. Daarna wacht vaak nog een zomerkamp. Anderen blijven thuis, kijken tv en hangen wat rond. Op die manier houdt de vakantiekalender ongelijkheden in stand.

Daarom is het voorstel van een Britse denktank de moeite van het overwegen waard: knip het schooljaar in vijf blokken van acht weken, met daartussen lesvrije blokken van veertien dagen. Dan blijven er nog vier weken vrij over in de zomer. Bijkomend voordeel: er komt een eind aan die lappendeken van vrije dagen, lange weekenden en extra vakanties. Flexibele vakanties zijn een ander interessant alternatief. Op een aantal Nederlandse scholen mochten ouders bij wijze van experiment zelf hun vakantiedagen plannen. De eerste reacties zijn voorzichtig positief.

Amsterdam, eind negentiende eeuw. Het is de tijd van het opkomende socialisme, van een grenzeloos vertrouwen in de toekomst en van een grote belangstelling voor spiritualiteit. De villa's in Zuid schieten als paddestoelen uit de grond, terwijl een paar honderd meter verderop de nauwe stegen en straatjes van de binnenstad krioelen van de hoeren, charlatans en potsenmakers.

Hector, een dandy in hart en nieren, weet vanuit de krochten van de stad het welvaren-de paradijs van de villawijk binnen te drin-gen door zich aan te bieden als medium - bemiddelaar tussen de wereld van de geesten en die van de levenden. In de weelde-rige huiskamers van de rijken houdt hij sean-ces voor een gretig publiek, en voldoet hij aan hun wensen, verlangens en dromen. Ook Hectors beste vriend George heeft visioenen van een nieuwe wereld, zij het van een wat aardsere variant.

Hij is een vurige pleitbezorger van het socialisme, dat onder de arme bevolking van de binnenstad aan de man gebracht moet worden. Hij bezoekt tal-loze bijeenkomsten waar wordt opgeroepen tot saamhorigheid en verzet tegen de macht-hebbers, en zoekt naarstig naar een manier om de heersende klasse ten val te brengen. Terwijl de stad en haar bewoners zich krachtig een weg banen naar de nieuwe tijd, dromen Hector en George ieder op hun eigen manier van een betere toekomst. Dan kornen ze er echter langzaam maar zeker achter dat hun idealen en visioenen niet meer zijn dan luchtkastelen, en vallen hun dromen een voor een aan gruzelementen.

De klopgeest is een heldere, subtiele roman over schijn en werkelijkheid, de geesten van de onderwereld en de geest van de nieuwe tijd, gesitueerd in een van de meest roerige perioden in de vaderlandse geschiedenis. Ik neem nu Inkt weer ter hand. Pas geleden las ik in de NRC een klein stukje met in de onderkop 'in Den Bosch herleeft het klassieke Europese koffiehuis'. Het betreft hier het presenteren van een boekhandel 'in de traditie van het humanisme'. In deze nieuwe omgeving, die gevestigd moet worden in het Oude Koningstheater, moet het Europagevoel worden vormgegeven met boeken, kranten, koffie, wijn en klassiek muziek. Met een hoog 19e en vroeg 20ste eeuws gehalte. Er moet gelegenheid zijn voor ruimte en debat.

Het initiatief komt van Rob Riemen, collega- theoloog en directeur van Nexus, samen met boekhandelaar Margriet van Veen, voormalig boekverkoopster bij Adr. Heijnen in Den Bosch. In In Europa is alleen maar plaats voor het betere boek en veel klassiekers. Ik ben benieuwd als het zover is. Last time I was in Willesden Green I took my daughter to visit my mother. The sun was out.

We wandered down Brondesbury Park towards the high road. The “French Market” was on, which is a slightly improbable market of French things sold in the concrete space between the pretty turreted remnants of Willesden Library (1894) and the brutal red brick beached cruise ship known as Willesden Green Library Centre (1989), a substantial local landmark that racks up nearly five hundred thousand visits a year. We walked in the sun down the urban street to the concrete space—to market. This wasn’t like walking a shady country lane in a quaint market town ending up in a perfectly preserved eighteenth-century square. It was not even like going to one of these Farmer’s Markets that have sprung up all over London at the crossroads where personal wealth meets a strong interest in artisanal cheeses. But it was still very nice.

Willesden French Market sells cheap bags. It sells CDs of old time jazz and rock ‘n’ roll. It sells umbrellas and artificial flowers. It sells ornaments and knick-knacks and doo dahs, which are not always obviously French in theme or nature. It sells water pistols. It sells French breads and pastries for not much more than you’d pay for the baked goods in Gregg’s down Kilburn High Road.

It sells cheese, but of the decently priced and easily recognizable kind—brie, goat’s, blue—as if the market has traveled unchanged across the channel from some run-down urban suburb of Paris. Which it may have done for all I know.

The key thing about Willesden’s French Market is that it accentuates and celebrates this concrete space in front of Willesden Green Library Centre, which is at all times a meeting place, though never quite so much as it is on market day. Everybody’s just standing around, talking, buying or not buying cheese, as the mood takes them. It’s really pleasant. You could almost forget Willesden High Road was ten yards away. This matters. When you’re standing in the market you’re not going to work, you’re not going to school, you’re not waiting for a bus. You’re not heading for the tube or shopping for necessities.

You’re not on the high road where all these activities take place. You’re just a little bit off it, hanging out, in an open air urban area, which is what these urban high streets have specifically evolved to stop people doing. We could have a minimal sense of continuity with what came before. Not so much as the people of Hampstead must have, to be sure, or the folk who live in pretty market towns all over the country, but here and there in Willesden the past lingers on. We’re glad that it does. Which is not to say that we are overly nostalgic about architecture (look at the library!) but we find it pleasant to remember that we have as much right to a local history as anyone, even if many of us arrived here only recently and from every corner of the globe. Meanwhile my daughter is running madly through the centre’s esplanade, with another toddler who has the same idea.

And then she reverses direction and heads straight for Willesden Green Book Shop, an independent shop that rents space from the council and provides—no matter what Brent Council, the local government for the London borough of Brent, may claim—an essential local service. It is run by Helen.

Helen is an essential local person. I would characterize her essentialness in the following way: “Giving the people what they didn’t know they wanted.” Important category. Different from the concept popularized by Mr Murdoch: giving the people what they want. Everyone is by now familiar with the Dirty Digger’s version of the social good—we’ve had thirty years of it. Helen’s version is different and necessarily perpetrated on a far smaller scale.

Helen gives the people of Willesden what they didn’t know they wanted. Smart books, strange books, books about the country they came from, or the one that they’re in.

Children’s books with children in them that look at least a bit like the children who are reading them. Radical books. Classical books. Popular books. She reads a lot, she has recommendations. Hopefully, you have a Helen in a bookshop near you and so understand what I’m talking about. In 1999 I didn’t know I wanted to read David Mitchell until Helen pointed me to Ghostwritten.

And I have a strong memory of buying a book by Sartre here, because it was on the shelf and I saw it. I don’t know how I could have known I wanted Sartre without seeing it on that shelf—that is, without Helen putting it there.

Years later, I had my book launch in this bookshop and when it got too full, mainly with local friends of my mother, we all walked up the road to her flat and carried on over there. And it was while getting very nostalgic about all this sort of thing with Helen, and wondering about the possibility of having another launch in the same spot, that I first heard of the council’s intention to demolish the library centre along with the bookshop and the nineteenth-century turrets and the concrete space and the ledge on which the four drunks sat. To be replaced with private luxury flats, a greatly reduced library, “retail space” and no bookshop. (Steve, the owner, could not afford the commercial rise in rent. The same thing happened to his Kilburn Bookshop, which closed recently after thirty years.) My mum wandered in, with some cheese. The three of us lamented this change and the cultural vandalism we felt it represented. Or, if you take the opposite view, we stood around pointlessly, like the Luddite, fiscally ignorant liberals we are, complaining about the inevitable.

A few days later I got back on a plane to New York, where I teach for a part of each year. Logically it should be easier, when a person is far away from home, to take bad news from home on the chin, but anyone who has spent time in a community of ex-pats knows the exact opposite is true: no-one could be more infuriated by events in Rome than the Italian kid serving your cappuccino on Broadway.

Without the balancing context of everyday life all you have is the news, and news by its nature is generally bad. Quickly you become hysterical. Consequently I can’t tell whether the news coming out of my home is really as bad as it appears to be, or whether objects perceived from three thousand miles away are subject to exaggerations of size and color. Did a Labour-run council really send heavies into Kensal Rise Library, in a dawn raid, to strip the place of books and Mark Twain’s wall plaque? Are the people of Willesden Green seriously to lose their bookshop, be offered a smaller library (for use by more patrons from other libraries Brent has closed), an ugly block of luxury flats— and told that this is “culture?” Yes. That’s all really happening.

With minimal consultation, with bully-boy tactics, secrecy and a little outright deceit. No doubt Councillor Mo Butt (the council has closed) finds himself in a difficult position: the percentage cuts in Brent are among the highest in the country, mandated by central government.

But the chronic mismanagement of finances is easily traced back to the previous Labour government, and so round and round goes the baton of blame. The Willesden Green plan as it stands so obviously gives the developers an extremely profitable land deal—while exempting them from the need to build social housing—that you feel a bit like a child pointing out. In this economy who but a child would expect anything else?

What kind of a problem is a library? It’s clear that for many people it is not a problem at all, only a kind of obsolescence. At the extreme pole of this view is the technocrat’s total faith: with every book in the world online, what need could there be for the physical reality? This kind of argument thinks of the library as a function rather than a plurality of individual spaces.

But each library is a different kind of problem and “the Internet” is no more a solution for all of them than it is their universal death knell. Each morning I struggle to find a seat in the packed university library in which I write this, despite the fact every single student in here could be at home in front of their macbook browsing Google Books. And Kilburn Library—also run by Brent Council but situated, despite its name, in affluent Queen’s Park—is not only thriving but closed for refurbishment.

Kensal Rise is being closed not because it is unpopular but because it is unprofitable, this despite the fact that the friends of Kensal Rise library are willing to run their library themselves (if All Souls College, Oxford, which owns the library, will let them.) Meanwhile it is hard not to conclude that Willesden Green is being mutilated not least because the members of the council see the opportunity for a sweet real estate deal. In the modern state there are very few sites where this is possible. The only others that come readily to my mind require belief in an omnipotent creator as a condition for membership. It would seem the most obvious thing in the world to say that the reason why the market is not an efficient solution to libraries is because the market has no use for a library.

But it seems we need, right now, to keep re-stating the obvious. There aren’t many institutions left that fit so precisely Keynes’s definition of things that no one else but the state is willing to take on. Nor can the experience of library life be recreated online. It’s not just a matter of free books. A library is a different kind of social reality (of the three dimensional kind), which by its very existence teaches a system of values beyond the fiscal. I don’t think the argument in favor of libraries is especially ideological or ethical. I would even agree with those who say it’s not especially logical.

I think for most people it’s emotional. Not logos or ethos but pathos. This is not a denigration: emotion also has a place in public policy. We’re humans, not robots. The people protesting the closing of Kensal Rise Library love that library. They were open to any solution on the left or on the right if it meant keeping their library open.

They were ready to Big Society the hell out of that place. A library is one of those social goods that matter to people of many different political attitudes. All that the friends of Kensal Rise and Willesden Library and similar services throughout the country are saying is: these places are important to us. We get that money is tight, we understand that there is a hierarchy of needs, and that the French Market or a Mark Twain plaque are not hospital beds and classroom size. Steam bounce but won't open : steam for mac pro. But they are still a significant part of our social reality, the only thing left on the high street that doesn’t want either your soul or your wallet. If the losses of private companies are to be socialized within already struggling communities the very least we can do is listen to people when they try to tell us where in the hierarchy of their needs things like public space, access to culture, and preservation of environment lie.

“But I never use the damn things!” says Mr. Notmytaxes, under the line. Sir, I believe you. British libraries received over 300 million visits last year, and this despite the common neglect of the various councils that oversee them. In North West London people are even willing to form human chains in front of them. People have taken to writing long pieces in newspapers to “defend” them. Just saying the same thing over and over again.

Defend our libraries. We like libraries. Can we keep our libraries?

We need to talk about libraries. Pleading, like children. Is that really where we are? Ik heb Bericht uit Berlijn uit. Het nieuwste boek van Otto de Kat. Met groot genoegen kan ik wel zeggen.

Het is geruime tijd geleden dat ik een roman heb gelezen van een Nederlandse schrijver. Dit heeft zijn redenen, maar daarover een andere keer. Het verhaal speelt zich af in het voorjaar van 1941. Oscar Verschuur, Nederlands diplomaat in Bern, krijgt in een onbewaakt ogenblik geheime informatie over het voornemen van Hitler om Rusland binnen te vallen. Het bericht komt uit betrouwbare bron: zijn dochter Emma, wier man in Berlijn op het ministerie van Buitenlandse Zaken werkt. Oscar beschouwt hem als een goede Duitser.

Hij weet dat hij dringend alarm moet slaan. Voor iemand met zijn contacten is het niet moeilijk de geallieerden te informeren over wat er te gebeuren staat, en wanneer. Maar Oscar aarzelt.

Hij beseft dat zijn dochter ernstig gevaar loopt als hij de details van operatie Barbarossa onthult. Het geheim van Oscar is van een omvang die hij eigenlijk niet alleen kan dragen. Maar de enige man die hij in vertrouwen kan nemen zit in Londen – net als Oscars vrouw Kate.

Na een reis door een Europa dat steeds dieper in oorlog verwikkeld raakt, komt Oscar daar uiteindelijk aan. Zijn onaangekondigde bezoek heeft even onverwachte als dramatische gevolgen. Het was een plezier om te lezen. Een goed verhaal met goed beschreven personages. De stijl is goed en de zinnen zijn mooi. Het boek zal ik zeker over enige tijd nog een keer ter hand nemen om te lezen.

Onlangs Het zevende Kruis gelezen van Anna Seghers. Een indrukwekkende ervaring dit boek. Ik maak graag gebruik van de recensie van JanLuijten in de Volkskrant van die ik alleen maar kan delen.

De eerste slachtoffers van de nazi-dictatuur waren Duitsers: Joden, communisten, sociaal-democraten, schrijvers. Meteen nadat Hitler in 1933 aan de macht kwam, werden de communisten aangepakt. In de jaren 1933/'34 arresteerde de Gestapo zestigduizend communisten. Ongeveer tweeduizend werden er gedood.

Een deel werd gevangen gehouden in concentratiekampen. Osthofen, in de buurt van Worms, was zo'n concentratiekamp. De schrijfster Anna Seghers (1900-1983) heeft het in haar roman Das siebte Kreuz omgedoopt tot Westhofen. Ze beschrijft de vlucht van zeven gevangenen uit dit kamp in de herfst van 1937.

De kampcommandant beveelt van zeven platanen zeven kruizen te maken voor de vluchtelingen die binnen zeven dagen gegrepen moeten worden. Drie gevangenen worden binnen enkele dagen opgepakt. Twee sterven tijdens hun vlucht. De zesde gevangene wordt na zijn aanhouding doodgeslagen.

Het zevende kruis blijft leeg. Georg Heisler, de hoofdpersoon van de roman, kan naar Nederland ontkomen.

De vlucht van Heisler lijkt uitzichtloos. Maar hij wordt gered, en daarmee helpen de kameraden ook zichzelf. Er kiemt nieuwe levensmoed. 'Ik had het gevoel, dat ik hem moest bedanken', zegt een vrouw na het afscheid van Heisler. En ook de gevangenen in het kamp, die merken dat Heislers vlucht geslaagd is, putten hoop. Ze voelden dat er in hun 'binnenste iets school wat onaantastbaar en onkwetsbaar was'. Seghers ontpopte zich in deze in 1942 in de VS verschenen roman als een groot vertelster.

De vlucht, de jacht op de vluchtelingen, de vele personages en het landschap aan Main en Rijn worden zeer aanschouwelijk beschreven. Voor de lezer is er geen ontkomen aan; Seghers neemt hem mee terug naar nazi-Duitsland in het jaar 1937. De staking tegen de bezuinigingen.

Passend onderwijs is iets dat door de overheid samen met een grote lobbygroep is doorgedrukt. Ieder kind moet zoveel mogelijk in zijn eigen omgeving naar school kunnen gaan. Op zich is hier niets mis mee. Waar wel wat mis mee is, is de bekostiging.

Als je extra inspanning wil, zul je hier ook voor moeten en willen betalen. Hier zit een groot gedeelte van de ellende, want dat is namelijk niet wat er gebeurt.

De extra begeleiding die kan worden ingekocht uit het zg. Rugzakje verdwijnt, want het rugzakje verdwijnt. Dient te komen uit de bekostiging van het totale schoolbudget. Dan heb ik het in deze discussie nog niet eens over het draagvlak. Door iedereen wordt de extra tijdsinvestering ruim onderschat.

Tegelijkertijd is het maar de vraag of de betreffende docent zit te wachten op het extra begeleiden van deze leerlingen. Gezien de problematiek aangaande vergrijzing en een lerarentekort is het te vrezen dat doorvoer van passend onderwijs en de verder bezuinigen geen aanzuigende werking zal hebben om het docentenvak aantrekkelijk te maken. Ook hier zal opnieuw gelden dat “if you pay peanuts, you get monkeys”.